Mieszkańcy Warszawy mogli korzystać z energii elektrycznej dopiero od l września 1903 roku, kiedy to na Powiślu uruchomiono Elektrownię Tymczasową, zasilającą plac budowy dla elektrowni centralnej.

Elektrownia Tramwajowa była to elektrownia przemysłowa, usytuowana przy ulicy Przyokopowej. Od początku zasilała tramwajową sieć trakcyjną.

Na początku XX wieku dzisiejsza dzielnica Warszawy – Mokotów miała status gminy i według ówczesnych planów elektryfikacji nie była objęta zasilaniem w energię elektryczną z Elektrowni Warszawskiej. W 1908 roku została założona Spółka Komandytowa Elektrowni Mokotowskiej – Edward Rutkowski i Spółka. Spółka otrzymała od samorządu gminy koncesję na 30 lat na wytwarzanie i dostarczanie energii elektrycznej. Elektrownia Mokotowska była usytuowana przy ulicy Sandomierskiej. Jej uruchomienie nastąpiło 12 stycznia 1909 roku. W pierwszym okresie zainstalowano w niej zespół prądotwórczy składający się z silnika gazowego i prądnicy prądu stałego o mocy 25 kW na napięcie 220 V. Wtedy zasilono tylko instalacje oświetlenia ulicznego. W roku następnym został uruchomiony drugi zespół prądotwórczy o mocy 25 kW, ale już z prądnicą prądu zmiennego, z przeznaczeniem na zasilanie odbiorców przemysłowych. Zainstalowane urządzenia energetyczne zostały wyprodukowane przez firmę Siemens-Schuckert. W następnych latach moc zainstalowana wzrosła do 500 kW, co pozwoliła na uzyskanie produkcji rocznej ok. 500 MWh. W okresie I wojny światowej Niemcy zdemontowali część urządzeń na potrzeby przemysłu zbrojeniowego, co ograniczyło moc elektrowni aż do 140 kW. W 1922 roku moc wzrosła do 450 kW. Po wojnie większość terenów zasilanych przez elektrownię została włączona w obszar miasta Warszawy. W 1920 roku miasto najpierw wykupiło elektrownię za kwotę ok. 536 tys. marek polskich, a następnie w 1923 roku przekazało ją Towarzystwu Elektryczności w Warszawie. Zatem obszar Mokotowa i przyległych terenów był zasilany z dwóch elektrowni.

Elektrownia Wolska została usytuowana u zbiegu ulic Prądzyńskiego i Wschowskiej, a wybudowana staraniem Samorządu Gminy Wola. Uruchomiona 17 lutego 1910 roku, dysponowała silnikiem gazowym i prądnicą o mocy 12 kW produkcji firmy Siemens-Schuckert. W pierwszym okresie zasilała tylko lampy oświetlenia ulicznego. Po zainstalowaniu drugiego zespołu prądotwórczego o mocy ok. 25 kW prąd elektryczny został udostępniony małym zakładom. W 1913 roku elektrownia została przejęta przez Towarzystwo Gesellshaft fur Elektrische Unternehmungen z Berlina na podstawie koncesji udzielonej na 35 lat. W 1919 roku spółka niemiecka została przejęta przez Koncern „Światło i Sila”, w przyszłości wykupiony przez kapitał angielski i belgijski. Koncern, wykupując elektrownię, uzyskał prawo do zasilania obszarów podwarszawskich w energię elektryczną. Z czasem teren ten będzie zasilany z Elektrowni Pruszkowskiej, której właścicielem od 1919 roku stanie się firma Elektrownia Okręgowa w Pruszkowie, podległa temu koncernowi.

W listopadzie 1913 roku ówczesny samorząd podjął uchwałę zalecającą wybudowanie elektrowni i elektryfikację wsi Pruszków. 24 listopada 1913 roku pełnomocnicy wsi Pruszków, Antoni hr. Potulicki i inż. Józef Troetzer, podpisali umowę z przedstawicielem firmy Gesellschaft fur Elektrische Unternehmungen (Towarzystwo Przedsiębiorstw Elektrycznych) z Berlina, inż. Aleksandrem Termosem, dotyczącą budowy sieci oświetlenia elektrycznego.

30 lipca 1914 roku rozpoczęła działalność prowizoryczna elektrownia w Pruszkowie o mocy 90 kW. Towarzystwo Przedsiębiorstw Elektrycznych (Gesellschaft fur Elektrische Unternehmungen) z Berlina uzyskało 40-letnią koncesję na budowę sieci elektrycznych w całej gminie pruszkowskiej. Zasilała ona 350 żarówek.

Wojska niemieckie przejęły Elektrownię Warszawską. Okres zarządu niemieckiego to przede wszystkim zmniejszenie produkcji energii elektrycznej, co w konsekwencji doprowadziło do wprowadzenia limitów w poborze energii elektrycznej przez mieszkańców, zakłady usługowe i ograniczyło oświetlenie ulic.

13 kwietnia 1917 r. w Elektrowni Tramwajowej nie zadziałały zawory bezpieczeństwa na jednym z kotłów parowych. Kocioł eksplodował, jego rozerwane części metalowe zostały rozrzucone na znaczne odległości. Uszkodziły pozostałe kotły, jak również turbozespoły w maszynowni. Ponadto jeden z odłamków śmiertelnie ranił pracownika przebywającego na placu węglowym.

Teren gminy Wola zasilany z Elektrowni Pruszkowskiej, której właścicielem była firma Elektrownia Okręgowa w Pruszkowie, podległa koncernowi „Światło i Siła”. Koncern energetyczny „Światło i Siła” utworzył spółkę akcyjną pod nazwą „Elektrownia Okręgowa w Pruszkowie Spółka Akcyjna”.

5 grudnia 1919 r. największy ówczesny polski koncern energetyczny „Siła i Światło” odkupił cały majątek elektrowni od Towarzystwa Przedsiębiorstw Energetycznych za sumę 350 000 marek niemieckich, przejmując tym samym wszystkie zobowiązania firmy niemieckiej związane z elektryfikacją okolic Pruszkowa. Następnie koncern energetyczny utworzył spółkę akcyjną pod nazwą „Elektrownia Okręgowa w Pruszkowie Spółka Akcyjna”. Zadaniem nowej spółki była eksploatacja elektrowni prowizorycznej i budowa elektrowni centralnej wraz z rozbudową sieci przesyłowej.

Miasto wykupiło elektrownię Mokotowską za kwotę ok. 536 tys. marek polskich, a następnie w 1923 roku przekazało ją Towarzystwu Elektryczności w Warszawie. Obszar Mokotowa i przyległych terenów był zasilany z dwóch elektrowni.

W 1924 r. Towarzystwo Elektryczności przejęło Elektrownię ponownie.

Przejęcie Elektrowni nastąpiło na podstawie wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie. Inicjatorem działań związanych z przejęciem był ówczesny prezydent miasta Stefan Starzyński. Prezydent stanął na stanowisku, że Towarzystwo Elektryczności nie wywiązuje się ze swoich zobowiązań wynikających z koncesji, proces elektryfikacji miasta nie nadąża za jego rozwojem, a mieszkańcy ponoszą nieuzasadnione koszty przy korzystaniu z dostępu do energii elektrycznej.

1 sierpnia 1938 roku wybudowane zostały schrony na terenie Elektrowni Warszawskiej.  

Niemcy zdawali sobie sprawę ze znaczenia Elektrowni dla przyszłego funkcjonowania miasta i dlatego przez pierwszą połowę września prowadzili tylko ostrzał artyleryjski. Jednak w drugiej połowie września rozpoczęli regularne ataki lotnicze. Zrzucili na Elektrownię kilka bomb.

Prezydent Warszawy Stefan Starzyński udekorował energetyków Elektrowni Warszawskiej Krzyżami Walecznych (Stanisław Skibniewski, Mateusz Nacholiński, Antoni Rzepkowski, Bolesław Hac, Józef Hilchen i Mieczysław Rudak) oraz Orderem Virtuti Militari (Adolf Hintz).

Elektrownia Warszawska pracowała z przerwami do 28 września. W tym właśnie dniu powstałe liczne uszkodzenia po kolejnym nalocie uniemożliwiły ponowne uruchomienie Elektrowni. Po wejściu Niemców do Warszawy Elektrownia Warszawska została objęta nadzorem wojskowym, a potem cywilnym. W pierwszych miesiącach okupacji załoga Elektrowni zajęła się przede wszystkim odbudową zakładu i przywróceniem możliwości dostarczania prądu. W odbudowie Elektrowni brali udział specjalnie sprowadzeni do tego przedsięwzięcia specjaliści z niemieckiej firmy Siemens. Już 4 października został uruchomiony kocioł nr 23 i turbogenerator nr 9 o mocy 15 MW, a pod koniec roku można było włączyć do sieci.

Elektrownia Tramwajowa została unieruchomiona po bombardowaniu. Odbudowana została ponownie i uległa uszkodzeniu w czasie Powstania Warszawskiego.

W momencie wybuchu II wojny światowej Elektrownia Warszawska dysponowała 20 kotłami i 8 turbogeneratorami, natomiast w trakcie oblężenia funkcjonowały 4 kotły i 2 turbiny. Pierwsze dni wojny na terenie Elektrowni były spokojne, a cała załoga znajdowała się na swoich stanowiskach. Regularny ostrzał Elektrowni rozpoczął się 7 września, lecz nie spowodował większych szkód. Podczas kolejnych ataków w połowie września wybuchł pożar na dachu maszynowni. Działania załogi skupiły się na pilnowaniu, aby ogień nie przedostał się na turbozespoły i inne urządzenia. W celu zabezpieczenia przed zalaniem wodą deszczową pracownicy szybko założyli osłony z desek i brezentu.

Podchodzące pod Warszawę wojska niemieckie zajęły Elektrownię Pruszkowską. W czasie tej operacji zakład nie przerwał pracy. Jednak jego produkcja zmniejszała się na skutek uszkodzeń w sieci przesyłowej powstałych w czasie działań wojennych. Po kapitulacji Warszawy przystąpiono do usuwania uszkodzeń. Między innymi naprawiono linię stanowiącą połączenie Pruszkowa z Wolą, co umożliwiło zasilenie zachodniej części Warszawy.

W tym czasie położono kabel pod dnem Wisły w celu zasilenia prawobrzeżnych dzielnic. Dotychczas energię dla Pragi dostarczano kablami ułożonymi na mostach Kierbedzia (dzisiejszy most Śląsko-Dąbrowski) i Poniatowskiego. Zmieniono również napięcia w sieci ze 120 V na 220 V.

W okresie okupacji Elektrownia pracowała niemal z pełnym obciążeniem. Produkcja energii elektrycznej w 1941 roku wyniosła 86 500 MWh, a w 1943 roku aż 110 500 MWh. Załoga Elektrowni Pruszkowskiej także prowadziła działalność konspiracyjną. Zawiązała się grupa konspiracyjna Armii Krajowej. Związana ona była z VI Rejonem Helenów VII Obwodu Armii Krajowej „Obroża”. Wielu dowódców „Obroży” otrzymało tzw. żelazne papiery wystawione przez Elektrownię, mimo iż nie byli w niej faktycznie zatrudnieni. Na terenie Elektrowni powstał oddział liczący 45 osób, noszący kryptonim „Nenufar”. Gupa szkoliła się i gromadziła broń.

Ruch podziemny skupił się przede wszystkim w grupach zbrojnych związanych z AK. Najpierw była to Służba Ochrony Powstania, następnie Wojskowa Służba Ochrony Powstania, aż do wydzielonego zgrupowania AK „Elektrownia”, dowodzonego przez kpt. inż. Stanisława Skibniewskiego.

Niemcy podjęli próbę zdobycia Elektrowni, przeprowadzając ataki bezpośrednie – jeden od strony mostu Kolejowego wzdłuż Wybrzeża Kościuszkowskiego, drugi z kierunku Uniwersytetu i ulicy Karowej. Oba zostały odparte. Ten ostatni wspierała kanonierka pływająca po Wiśle. 30 sierpnia 1944 roku Dowódca wydał rozkaz dzienny nr 29, nakazujący opuszczenie terenu Elektrowni przez wszystkich cywilów poza tymi osobami, które były niezbędne do utrzymania zakładu w ruchu. 1 września Niemcy przystąpili do bezpośredniego ataku, który został poprzedzony silnym ostrzałem z ciężkiej artylerii. Atak był wspierany przez lotnictwo zrzucające bomby. Spowodowało to uszkodzenie budynku nastawni oraz częściowo budynku głównego. Następnego dnia lotnictwo niemieckie przystąpiło do bombardowania Elektrowni. Powstałe uszkodzenia unieruchomiły zakład. Brak energii elektrycznej z Elektrowni niekorzystnie wpłynął na dalsze losy Powstania Warszawskiego, gdyż uniemożliwił pracę prowizorycznych zakładów powstańców wytwarzających broń i produkujących prasę powstańczą. Uruchomione przez powstańców agregaty nie mogły zastąpić energii z Elektrowni. W następnych dniach Niemcy przystąpili do rozmontowywania dostępnych urządzeń. Wymontowywali silniki, obrabiarki i inne urządzenia, które wywozili na zachód. Część z tych urządzeń, po wojnie, została odnaleziona na ziemiach odzyskanych.

Teren Elektrowni został zaminowany przez niemiecką grupę techniczną TB-6. Do tego celu użyto 25 bomb lotniczych o wadze 150 kg każda i 10 skrzyń dynamitu. Niemcy nakazali załodze opuszczenie zakładu i 6 stycznia 1945 roku około godz. 17.00 wysadzili pracującą Elektrownię. Elektrownia w Pruszkowie była jedną z najbardziej zniszczonych elektrowni w Polsce. Stopień zniszczenia według Centralnego Zarządu Energetyki został oszacowany na ponad 80%.

Decyzja o budowie elektrociepłowni kolektorowej o mocy elektrycznej 150 MW i mocy cieplnej 520 MWt zapadła w 1949 roku. Projekt wstępny Ec. Żerań został opracowany przez Biuro Projektów Energetycznych w Warszawie, a projekt techniczny przez ,,Ciepłoprojekt” w Leningradzie.

W Elektrowni Warszawskiej przekonstruowano turbinę nr 3 do celów ciepłowniczych. W ten sposób w Warszawie uruchomiono pierwsze źródło centralnego systemu ogrzewania miasta. Był to też początek przebudowywania elektrowni w elektrociepłownię.

5 lutego 1959 roku w Elektrowni Pruszków zostały zakończone prace modernizacyjne umożliwiające podgrzewanie ciepłej wody dla magistrali ciepłowniczej miasta. Pierwszymi odbiorcami ciepła były zakłady „Porcelit” oraz Fabryka Ołówków. Zakład również zaczął przesyłać parę technologiczną do zakładów przemysłowych w Pruszkowie i Piastowie.

Etap IV rozbudowy Ec Siekierki (1970-1973) obejmował 2 zadania inwestycyjne: budowę 2 kotłów wodnych opalanych olejem z urządzeniami pomocniczymi i obiektami usługowymi oraz budowę komina nr 3 (1971-1977) na potrzeby kotłów olejowych Etap V rozbudowy Ec Siekierki (1973-1978) obejmował 2 zadania inwestycyjne: 1. Budowa 2 kotłów wodnych opalanych olejem 2. Budowa dwóch bloków ciepłowniczych wraz z urządzeniami pomocniczymi i obiektami usługowymi.

(1976-1984) obejmował budowę kotła wodnego z urządzeniami pomocniczymi.

Ciepłownia Kawęczyn stanowi trzecie pod względem wielkości źródło zaopatrzenia Warszawy w energię cieplną. Została uruchomiona, jako ciepłownia. Na jej terenie znajduje się komin, stanowiący jeden z najciekawszych obiektów budowlanych w Warszawie. Ma wysokość 300 m i jest wyższy od Pałacu Kultury i Nauki. Na jej potrzeby pracowało samodzielne laboratorium chemiczne, stacja prób urządzeń elektrycznych, duży warsztat mechaniczny i elektryczny oraz nowoczesny magazyn. We współpracy z placówkami badawczymi i naukowymi podejmowano działania w kierunku optymalizacji ekonomiki pracy urządzeń wytwórczych, testowano nowe technologie. Przykładem takiej współpracy jest stacja odsiarczania spalin metodą radiacyjną.

1 grudnia 1989 roku w formułowanych założeniach reformy polskiego przemysłu elektroenergetycznego przyjęto, że ma ona doprowadzić do następujących celów: 1.Dostarczenia taniej energii dla wszystkich grup odbiorców (gospodarstw domowych, przemysłu, usług, odbiorców komunalnych itp.), która na żadnym etapie jej wytworzenia i przesyłu nie będzie subsydiowana; 2.Zapewnienia bezpieczeństwa energetycznego państwa, m.in. przez dywersyfikację paliw i ich dostawców; 3.Znaczącego zmniejszenia szkodliwego oddziaływania na środowisko naturalne do poziomu akceptowalnego w Europie Zachodniej.

Zespół Elektrociepłowni Warszawa (ZEW) zmieniło nazwę na Przedsiębiorstwo Państwowe Elektrociepłownie Warszawskie (EW) 15 kwietnia 1992 roku ZREW (Zakład Remontowy Energetyki Warszawa) został przekształcony w jednoosobową Spółkę Skarbu Państwa i przyjął nazwę ZREW S.A.

1 stycznia 1996 roku nastąpiła zmiana nazwy z ZEW-M (Zakład Energetyczny Warszawa Miasto) na STOEN Stołeczny Zakład Energetyczny.

Największym wyzwaniem dla Elektrociepłowni Żerań stała się realizacja planu wymiany wyeksploatowanych kotłów i turbozespołów. Pomyślnie zakończono likwidację 3 kotłów parowych, a w ich miejsce w zostały wybudowane 2 kotły fluidalne.